Permacultuur Nederland

Carnby CC BY-SA 3.0

Lies Van Rompaey CC BY-SA 4.0

Prof. Dr. Otto Wilhelm Thomé Public domain

Tuinbonen zijn enigszins afgeplatte groene of witte bonen. Ze zijn stevig en sterk van smaak als ze rijp zijn, maar verrukkelijk als ze jong zijn. De heel jonge peulen kunnen in hun geheel worden gegeten. De planten kunnen tot 1 meter hoog worden.

Tuinbonen houden van vochtige grond en groeien zowel in de volle zon als in de halfschaduw. De planten fixeren stikstof waarmee ze zichzelf en omliggende planten bemesten. Hierdoor kunnen ze ook goed op relatief arme grond groeien. 

Voor de verse consumptie worden de bonen dikwijls onder platglas gezaaid om later in de vollegrond te worden uitgeplant. Hierdoor wordt enige vervroeging van de oogst verkregen. Voor de verse consumptie worden vroege rassen, die tevens forse peulen vormen, gebruikt. Uitzaai onder platglas in januari/februari. Uitpoten in maart. Plantafstand in de rij 15 centimeter en tussen de rijen 60 centimeter of in de rij 10 centimeter en tussen de rijen 140 centimeter. In Limburg worden soms drie planten bij elkaar in één plantgat gepoot. Oogst half juni tot juli.

Voor de verwerkende industrie worden rassen met fijne zaden gebruikt. Omdat de oogst machinaal gebeurt, moeten de peulen afstaan tot rechtop staan, omdat anders de peulen stukgemaaid worden. Voor het verkrijgen van de spreiding van de oogst worden rassen met verschillende vroegheid en verschillende zaaitijden gebruikt.

Teeltschema:
Planten: zaaien in februari/maart, planten in maart, oogsten in juni.
Zaaien: zaaien in maart, oogsten in juli.

De peulen kun je doppen en gedurende 10 tot 15 minuten in zout water koken. Eet tuinbonen niet rauw. Als de bonen taai zijn, kun je het best alleen de helder groene gekookte kern gebruiken. Oude bonen kunnen gepureerd worden verwerkt in dipsauzen of in soep. Uiteraard kun je de bonen ook gekookt, gestoomd of afgekoeld met eventueel een dressing serveren.