Permacultuur Nederland

H. Zell CC BY-SA 3.0

Wouter Hagens Public domain

PROPOLI87 CC BY-SA 4.0

KENPEI CC-BY-SA-3.0

Ginkgo biloba is een boom in de plantenfamilie Ginkgoaceae, en wordt ook wel ginkgo, Japanse notenboom, Japanse tempelboom of Chinese tempelboom genoemd.

Het is een langzaam groeiende boom die tot 30 meter hoog kan groeien. De boom groeit zowel op droge als op vochtige grond en staat het liefste in de volle zon. 

Deze boom is een levend fossiel, nagenoeg onveranderd sinds de tijd van de dinosauriërs.Tijdens het Tertiair kwam de ginkgo over vrijwel het hele Noordelijke halfrond voor. Tijdens onze jaartelling was de boom aan het uitsterven. Waarschijnlijk is de boom rond 800 samen met het boeddhisme uit China naar Japan overgekomen. Daar werd de boom bij tempels gekweekt, wat de bijnaam tempelboom opleverde.

In 1730 is de ginkgo naar Europa gebracht en in 1784 naar Amerika. De Ginkgoboom komt in het wild alleen nog voor in het berglandschap van de provincie Chekiang (in het oosten van China). In het Verre Oosten is de ginkgo een voorwerp van verering. In Japan wordt de boom als een god vereerd. De ginkgo staat symbool voor onveranderlijkheid, hoop, liefde, toverkracht, tijdloosheid, en een lang leven.

De ginkgo heeft bijzonder en decoratief gevormde bladeren wat de boom zeer herkenbaar maakt. De bladeren verklaren prachtig geel tot oranje in de herfst. Van de gedroogde bladeren is een thee te zetten die goed zou zijn voor de concentratie en het geheugen.

De ginkgo is tweehuizig, de soort kent zowel bomen met vrouwelijke als mannelijke bloemen. De vrouwelijke bloemen zijn klein en geelgroen, de mannelijke bloemen vormen groene katjes. Beide typen bomen moeten worden aangeplant voor bevruchting. Bevruchting vindt plaats door de wind. 

De 'vruchten' van de ginkgo zijn botanisch gezien de zaden. Doordat de zaadhuid vlezig is, lijken het vruchten. De zaden zijn abrikoosvormig met een zilveren gloed (vandaar de naam Ginkgo: gin = zilver; kyo = abrikoos). Als de zaden in het najaar op de grond vallen, begint de vlezige zaadhuid te rotten waardoor er butaanzuur vrijkomt, wat ruikt als ranzige boter.

De inhoud van de zaden wordt in China en Japan beschouwd als delicatesse, waar bovendien tal van geneeskrachtige werkingen aan worden toegeschreven. 

De zaden kunnen worden gekookt en geroosterd waarna de inhoud van de zaden kan worden gegeten. De smaak zit tussen de aardappel en tamme kastanje in. Er kan een ook een eetbare olie uit de zaden worden gewonnen.