Permacultuur Nederland

Malte CC BY 3.0

Prof. Dr. Otto Wilhelm Thomé Public domain

Suikerwortel was al bij de Romeinen bekend en is in 1546 opnieuw in Europa geïntroduceerd. Zoetigheid was luxe in die tijd, dus hij werd voornamelijk door de adel gegeten. In de 18e eeuw verdween de suikerwortel of "Vergulde Wortel" in de vergetelheid door de introductie van de aardappel en andere gewassen uit de ‘Nieuwe Wereld’.

Het is een meerjarige winterharde plant met een bundel zeer zoete wortels van ongeveer 1 cm dooorsnee. De plant zelf kan tot een meter groeien en is gemakkelijk te telen in voedselrijke, vochtige grond. De suikerwortel gedijt zowel in de halfschaduw als in de volle zon. 

De plant bloeit met schermen van kleine witte bloemetjes, de bloemen zijn hermafrodiet, ze bevatten zowel de mannelijke als de vrouwelijke delen en worden bestoven door insecten zoals hommels en bijen. De plant is zelfbestuivend. De bloemen trekken daarnaast ook onder andere zweefvliegen aan, De larven van de zweefvlieg eten bladluizen. 

De wortels kunnen een doorsnede krijgen van 1 cm en tot 15 cm lang worden, de suikerwortel kan rauw worden gegeten. De smaak ligt een beetje tussen wortel en pastinaak maar met een ietwat meer nootachtige smaak. Daarnaast kan de wortel ook worden gekookt, gebakken, toegevoegd worden in soepen etc. 

Reeds beschreven in het jaar 1727: "De suickerwortel is een weldoener voor de maag, plegend en een delicatesse en zo gewaardeerd door Keizer Tiburius dat hij hem in de keizerlijke keuken liet opnemen"