Permacultuur Nederland

K. Thomas CC BY-SA 3.0

Consultaplantas CC BY-SA 4.0

VoDeTan2 Dericks-Tan CC BY-SA 3.0

De zilverbes of groenblijvende olijfwilg is nauw verwant aan de duindoorn en is een gekweekte soort. Het is een kruising van Elaeagnus macrophylla en Elaeagnus pungens (of misschien Elaeagnus x reflexa). 

De zilverbes groeit als een wintergroene struik die tot 5 meter hoog en 5 meter breed kan groeien. De struik groeit in de schaduw, halfschaduw en volle zon en kan zowel op relatief droge als ietwat vochtige grond groeien.

De soort is winterhard en kan tegen een stevige wind en is uitzonderlijk zouttolerant. Dit maakt dat de struik goed in een windhaag geplant kan worden en ook dicht bij wegen waar regelmatig gestrooid wordt in de winter met zout tegen gladheid.

De zilverbes leeft in symbiose met een bacterie van het geslacht Frankia die in wortelknolletjes stikstof bindt. Dit proces vindt vooral plaats in jonge wortels. Door de stikstoffixatie is er lokaal meer stikstof in de grond aanwezig waar omliggende planten ook hun voordeel mee kunnen doen.  

De zilverbes bloeit in de herfst met witte bloemen die bestoven worden door insecten zoals hommels en bijen. De plant is zelfbestuivend. 

De vruchten komen het volgende voorjaar aan de struik en kunnen tot 20mm lang en 13mm breed worden en dienen goed rijp te zijn als je ze vers wilt eten. Als ze niet goed rijp zijn dan zijn ze wrang van smaak. De bessen dienen diep rood en goed zacht te zijn als je ze vers wilt eten. Daarnaast zijn de vruchten zijn goed te verwerken tot sauzen of jams.

De plants for a future database is een groot fan van deze struik en hebben een uitgebreid artikel gewijd aan deze plant wat zeker de moeite waard is om ook door te lezen. 

Er zijn daarnaast ook nog verschillende andere eetbare Elaeagnus soorten te vinden in de Plants for a Future Database (www.pfaf.org).